Niemcy

Niemiecki bank centralny – Bundesbank – również zareagował na wzrost inflacji w latach siedemdziesiątych przyjęciem w 1975 r. strategii sterowania agregatami pieniężnymi. Wybrano wąski agregat pieniężny, nazywany pieniądzem banku centralnego, który jest sumą gotówki w obiegu oraz depozytów bankowych ważonych stopami rezerw obowiązkowych z 1974 r. Przez okres dwóch – trzech lat Bundesbank pozwalał na wzrost wartości agregatu powyżej wyznaczonych granic, po czym stopniowo niwelował ?przestrzelenie” przyjętych wielkości. Podstawową przyczyną uznania dopuszczalności odchyleń od wielkości zakładanych były kwestie kursu walutowego, istotne dla porozumień międzynarodowych, takich jak Europejski System Walutowy, Porozumienie z Plaża czy Konkordat z Luwru. W 1988 r. Bundesbank odszedł od sterowania pieniądzem banku centralnego na rzecz agregatu M3. Niemiecka polityka pieniężna oparta na sterowaniu pieniądzem okazała się dosyć skuteczna w utrzymywaniu niskiej i stabilnej stopy inflacji. Zjednoczenie Niemiec w 1990 r. postawiło kilka trudnych zadań przed polityką pieniężną. Bundesbank był rozdarty pomiędzy hamowaniem presji inflacyjnej wywołanej przez zjednoczenie a utrzymywaniem swojego kursu walutowego na poziomie zbieżnym z kursem walutowym w innych państwach europejskich. Warunki te doprowadziły we wrześniu 1992 r. do kryzysu walutowego w Europie. Bundesbank kontynuuje politykę sterowania pieniądzem, ostatnie badania wskazują jednak, że działania rzeczywiste mogą być nie tak restrykcyjne, jak to, co deklaruje.